Ergens begin jaren ’90 werd ze mijn balletjuf… en regisseuse, choreografe, enthousiaste bron van muziek en dans in mijn leven. Wat heb ik onder haar leiding fantastische voorstellingen gedanst! Ze verzon de leukste dansjes in de fraaiste kostuums. Onvermoeibaar was ze ook: nog een keertje…. op dat speciale toontje en hop, daar deden we voor de honderdste keer het dansje over. Niet omdat het fout ging, maar omdat het zo goed ging. Voor Gräfin Mariza stak ze ons in kleurrijke Hongaarse kostuums met rode laarsjes. En ook al bestond de avond grotendeels uit czardassen (czardas 1, czardas 2, czardas 3 enz.), in zulke kostuums voelde je je geweldig. Goed dat ik toen niet wist, hoe deze kostuums een speciale waarde zouden krijgen.

Toen de voorstellingen voor mij achter de rug waren, bleef ik op de woensdag en later ook op de vrijdag balletlessen bij Ria volgen. Maar er was meer. Ze hielp me bij mijn trouwkleren. We zongen samen bij Hans in Die Zauberflöte. Zij bezocht generale repetities van opera en ballet en haar mening was voor mij belangrijk. Ze was vooral een mooi, positief mensch, eerlijk en vol leven. Niemand anders noemde me ‘grietje’ en niemand anders kon daar zoveel warmte in leggen.

Tot de lockdown waren de lessen op woensdag en/of vrijdag een ijkpunt. Tijdens de lockdown gaf ze nog lessen via Whatsapp en stuurde cd’s met lesmuziek naar ‘haar dansers’. Toen kwam begin juni de uitslag van dat onderzoek – foute boel. Begin juli werd duidelijk dat zij niet meer beter zou worden.

Nog een keer kon ik iets voor haar doen. De Hongaarse kostuums werden een kleed voor haar afscheid. Lieve RiaMaria, je blijft voor altijd in mijn hart.