2023 is begonnen. Door veel leven en dood is voor mij het jaar al heel oud, maar des te meer reden om een fris begin te maken met blogs. Want voor je het weet, ben je het vergeten.

Op de foto: een ondermuts uit Huizen. Dit schoons dragen ze daar onder hun (ook fraaie) kanten oorijzermutsen. Op 14 januari volgde ik een Masterclass van de Crafts Council in het kader van de tentoonstelling Meesterlijk Zwart van Balenciaga. Het ging dus over zwart borduren en deze ondermuts was het model. ‘Juf van de Dag’ was Marcella van Oost, een garantie voor veel leren.

We leerden het zwarte opvulwerk, waardoor het patroon ‘uitgespaard’ wordt.

De linker foto is de voorkant, de rechter foto is de achterkant. Het is een zen werkje, waar je behalve het maken van kleine steekjes, niet zo heel veel voor hoeft te kunnen.

Je trekt lange lijnen met draad en die zet je vast met de klosterstich.

Het ‘behangetje’ met de kleine ’televisietjes’, zoals Marcella het noemde, vergde heel wat meer. Niet ingewikkeld qua steek, maar die pootjes allemaal even hoog krijgen was een kunst. Het televisietje voorzien van een mooi standaardje met een half festonsteekje was het volgende trucje. En dan: moest de volgende op dezelfde hoogte beginnen en natuurlijk even hoog zijn als het buurtelevisietje.

Het was wat. En dan wil je natuurlijk dat het er net zo mooi uitziet als het werk van Marcella, net zo regelmatig, net zo clean. Ach….

We brachten al steekjes makend onze dag door in de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.  Die dag was zo voorbij. En dan had je echt nog maar een paar televisietjes. Ik wil niet weten hoeveel uur aan borduurwerk er zit in de muts van Marcella. Ik doe elke dag een televisietje of twee, zo hou ik het ontspannen en krijg het langzaam, langzaam, piano, piano, in mijn vingers.