Via Radio 4 De Klassieken ‘won’ ik vrijkaartjes voor de voorpremière van De Dirigent, de film over het leven van Antonia Brico, die hartstochtelijk graag dirigent wilde zijn. Om te beginnen: het is een aanrader! Voor ieder die van muziek houdt en iedereen die zin heeft in het verhaal van een pittige tante die haar droom leeft.

Omdat ik om 16:00 uur pas de mail zag, was het even jakkkeren om nog op tijd in Pathé Buitenhof in Den Haag te komen, maar het is gelukt. Ab Nieuwdorp van Radio 4 De Klassieken hield vooraf een inleidend verhaal. Leuk.

De film is 137 minuten heerlijke feel good. Iedereen die Antonia in het begin afviel of dwars zat, kon zij op een gegeven moment op hun plaats zetten.  Bij tijden is dat een beetje al te mooi. De film klopt, qua musici, qua dirigeren (al waren het af en toe beelden van Brico waarbij ik toch moest denken aan het tv-programma Maestro), qua tijdsbeeld, qua kleren (gebreide sokken en gebreide baret gesignaleerd). Allemaal leuk. Toch bleef ik achter met mixed feelings. Antonia Brico heeft een eigen vrouwenorkest gehad dat een beetje als een bijzonderheid werd gezien en daarom succesvol was. Toen ze ook mannelijke musici ging aannemen, was het succes voorbij. Ze is nooit chef-dirigente geweest bij een orkest. Ik geloof echt niet dat dit kwam omdat ze minder kwaliteit had dan mannelijke dirigenten. Zeker niet. De film eindigt op een hoogtepunt van succes, maar haar dirigentenleven ging helemaal niet zo succesvol verder.

We hadden ontzettend leuke buren trouwens, die mij nog een fantastisch boek aanraadden over Frieda Belinfante, eveneens een vrouwelijke dirigent – Een schitterend vergeten leven. Gaan we lezen.

Verder: ik wacht nu op de film over bijvoorbeeld Henriette Bosmans of Tera de Marez Oyens, vrouwelijke componisten. Want wie als vrouw componiste wilde zijn moest net zo goed van ijzer zijn. Maar: laten we eerst genieten van dit eerbetoon aan een muzikale vechtster op de bok.