Het is deze week een jaar geleden dat onze de wereld zo rigoureus veranderde…. We waren in januari 2020 nog naar New York geweest voor Vogue Knitting Live. Dat was de laatste echte reis. Op de dag van de maartse persconferentie kwam ik terug van even heen en weer naar Texel (geen aanrader, daar moet je gewoon langer blijven).

In dit jaar is de wereld tegelijkertijd kleiner en groter geworden. Meer dan ooit hebben we online contacten met mensen all over the world, ik doe online internationale workshops, we kopen online lokaal en internationaal. Maar er zelf op uit gaat over aanmerkelijk minder kilometers. Wij hebben ‘huisje huren in Nederland’ ontdekt – overigens een maffiose wereld van vier muren waar je Heel Erg Veel Geld voor neer moet tellen. Het is nog een beetje betaalbaar als je tussen de schoolvakanties door laveert en niet in het hoogseizoen wilt gaan.

Met die huisjes zijn we terug bij een ouwe liefde van me: Zuid-Limburg. Het is echt niet alleen de zuiderling die ziet hoe mooi het daar is. Het is er af en toe zelfs adembenemend. Zelfs in shitweer, waarbij de regen met bakken uit de hemel valt en je tussen de buien door moet fotograferen.

Het park waar we zaten was fijn. Reevallis in bergdorpje Vijlen. Er is niets te doen, geen zwembaden, geen restaurants, geen recreatieve kinderschreeuwmiddagen of bingo’s, al zou dat nu toch dicht zijn. Er is alleen natuur en stilte en een groene specht. We sliepen als roosjes in een oorverdovende stilte. We kochten heerlijke Limburgse wijn bij wijngaard Martinus en we wandelden, renden en liepen in de modder en genoten van de frisse lucht. En toen we ons even bukten en wat dichter op de grond keken, zagen we hoe de lente zich al omhoog duwde.