Wij hadden een cultureel weekje… we begonnen met de opera Lulu van Alban Berg in het Muziektheater van de Nationale Opera. Dat was best hard werken: geen muziek om bij weg te dromen en geen verhaal dat makkelijk te volgen is. Dat hoeft ook niet altijd, maar het vergt wel veel concentratie. Evengoed vier uur op het puntje van onze stoelen gezeten. De enscenering was trouwens werkelijk subliem, gebaseerd op de stomme film. Kijk zelf maar even…

Na afloop bleef het toneel open. Het was vervreemdend om te zien dat het decor toen nog alleen kaal spaanplaat was.

Diezelfde week bezochten we ook de première van Cool Britania van Het Nationale Ballet. And cool it was! Empire Noire van David Dawson was wereldpremière 1 op speciaal hiervoor gecomponeerde muziek van Greg Haines. Een stuk met een ijzingwekkend tempo. 22 minuten full speed ahead.  Concerto Concordia van Christopher Wheeldon was wereldpremière 2. Op vreemde muziek van Poulenc en in retro kostuums maakte dit ballet me erg vrolijk. Het derde stuk Chroma van Wayne McGregor was al wat ouder. Zeer innovatieve bewegingen, niet altijd mooi, maar wel fascinerend. Ik werd nogal afgeleid door de hansopjes die de dansers aan hadden. Gelukkig mag ik nog een keer in de herkansing.

We sloten deze cultuurweek af met een uur Eva Maria Westbroek & het Amsterdam Sinfonietta in  het Concertgebouw. Ter gelegenheid van het Holland Festival was er de 12 Hour Prom – een eendaags minifestival of zo… hoe dan ook: alle stoelen waren uit de grote zaal en in alle foyers en zalen gebeurde wat. Soort flitsconcerten voor tien euro. Westbroek zong Les nuits d’été van Hector Berlioz en Knoxville: summer of 1915 van Samuel Barber. Dat zijn 2 grote favorieten van mij. Maar niet gezongen door Westbroek. Ze heeft een prachtige stem, groots en meeslepend, maar net iets te veel voor mij en voor de nachten. Ik prefereer Veronique Gens, ook al om haar mooie (en verstaanbare) Frans.

Westbroek’s interpretatie van het stuk van Barber kon ik beter waarderen, al heb ik hier ook weer een andere voorkeur. De lichtheid en de naïviteit afgewisseld met de melancholie van het weten dat het allemaal voorbij gaat treft Dawn Upshaw mooier. Luister maar.

Hoe dan ook is het een machtige ervaring om zo’n grote stem in het echt over je heen te horen donderen. Dat neemt niemand ons meer af. Daarna thuis de boel nog even afsluiten met de laatste afleveringen van Seizoen 1 van House of Cards.

Heerlijke week toch?