Beste Paulien,

Vanaf de eerste serie Tokidoki was ik een fan van jouw Japankant. Je ‘taalboekjes’ hebben niet voor elkaar gekregen, wat je met je liefde voor Japan doet. En sinds je schaamteloos en luidkeels vals karaoke zong voor het oog van heel de kijkende natie heb ik je in mijn hart gesloten.

‘Japan in honderd kleine stukjes’ zag ik liggen toen ik in de boekhandel kwam. Ik kocht het meteen en geniet nu van de mooie kleuren, het fijne formaat, de grappige, lieve en rake tekeningetjes en de heerlijk korte stukjes die je op elk moment van de dag tot je kunt nemen.

Soms (ook in het Nederlands een fijn woord) zijn de stukje heel informatief en helder. Zoals over hiragana, katakana en kanji. Dat is een gave, om zoiets complex in het kort duidelijk neer te zetten. Soms roepen je stukjes vragen op, of herinneren me aan iets, of heb ik zin om er commentaar op te geven.

In stukje 13 schrijf je over het boek van Banana Yoshimoto, Kitchen. Ik kan me niets meer van het verhaal herinneren, maar ik heb ook genoten van dat boek. Al was het een beetje een gek boek. Vond ik. Schrijf je daarom in 14. Het weer ineens – voor mij als lezer los van alles en maar heel dun verbonden met het weer – over ki-chigai? Een woord dat een gek uitgesproken ‘kitchen’ zou kunnen zijn? Hoe dan ook geef je me veel redenen om het boek te herlezen.

Stukje 18 gaat – heel kort – over Pachinko. Ken je het boek van Min Yin Lee met die titel? Weet je dat circa 80% van de Pachinko salons in handen zijn van Koreanen en dat hun leven in Japan slechts met moeite en met veel discriminatie is opgebouwd?  Het is een boek dat mij raakte, het leerde mij veel over Koreanen en Japanners.

Het is duidelijk dat je 100 stukjes een selectie zijn, ik had graag meer gelezen over de vrouwen. De vrouwen van vroeger, wat de vrouwen van nu beweegt, de meisjes die zich nog meisjesachtiger kleden, maar ook de vrouwen in de werkcultuur. Een boek van Amélie Nothomb daarover heeft ooit grote indruk gemaakt. Ook had ik graag meer gelezen over Japanse literatuur. Hoe past Murakami in het Japan van nu? En hoe wordt er omgegaan met de andere moderne schrijvers en schrijfsters en hoe verhouden ze zich tot de oude schrijvers.

Maar ja, het zijn maar 100 stukjes. In die 100 stukjes beschrijf je al een ongelooflijke hoop over Japan en vanzelf, hoe jij Japan ziet. Iets anders kun je tenslotte niet schrijven. Dat zou gek zijn. Ik vind de manier waarop jij naar Japan kijkt eye openend. 

Ooit hoop ik zelf ook in Japan te komen en ik ben benieuwd of dat dan een feest der herkenning wordt. Mede door jouw stukjes. Vooralsnog hou ik je boekje wel binnen handbereik, want ik kan er nuttige Japanse woordjes mee leren. Voor je weet maar nooit. En af en toe wat herlezen. Omdat het leuk is.

Tot a.s. zondag.