Echt, ik dacht dat zoiets als oorlog voor altijd alleen maar zou voorkomen in de geschiedenisboeken. Rusland was voor mij het land van mooi borduurwerk, schitterende muziek, betoverende opera’s en technisch goede dansers…. kunst; ik zag veel tentoonstellingen van Russische kunstenaars in diverse contexten. Kunstenaars die geloofden in een nieuw Rusland, een modern Rusland. Zoals Yuri Pimenov, in zijn schilderij ‘Het nieuwe Moskou”.
En nu? Nu zijn we terug bij af… eigenlijk wel terug bij Stalin. Over de hoofden van een land vol mensen die het anders wilden doen. En buurlanden die het eveneens anders zijn gaan doen houden hun adem in….
Ik leer een heleboel op het moment. Ik leer vooral dat wereldnieuws en menselijk leed me niet koud laten. Sommige beelden blijven als een film voor mijn ogen afspelen. Sommige beelden neem ik als mensen, naasten mee. Ik voel de pijn, ook al kom ik uit een heel andere wereld. Ik leer ook dat die zucht naar macht me razend maakt én dus machteloos. En, mijnheer President Putin, scholen, theaters en ziekenhuizen zijn geen militaire doeleinden. Toch? De gewonden, mijnheer de ambassadeur, zijn geen acteurs.
Dus: wij hebben een kamer over en Kataryna komt daar gewoon wonen zolang ze wil.
