Dit jaar voelde de vakantie zo lang, dat ik bij terugkomst echt het idee had van een nieuw begin. Ik had zelfs even goeie voornemens. Maar dat was maar even, hoor! De (deels zelf veroorzaakte) drukte denderde meteen over me heen.
Voor Handwerken zonder Grenzen hadden we een ‘Maak een Barbie (of Ken) Outfit’-wedstrijd verzonnen. In La Douce was het canicule, het breiwerk dreef uit mijn handen. Dus dat moest ik als een speer hier doen. Voordeel was dat we een fotoshoot op het strand konden houden. Dan heb je trouwens genoeg bekijks. Doe vooral mee met de wedstrijd, enne…. als je eenmaal begint is het moeilijk ophouden met Barbiekleertjes maken.
Mijn dinsdagcoördinatorschap in het Mauritshuis ging van start, dat gaf nieuwe problemen om op te lossen. Ik was vrijwilliger bij de Nationale Opera en Ballet op hun (erg drukke) open dag. Ik volgde een geweldige workshop van de Crafts Council en maakte daarin een begin met het borduren van de rozen op een Marker rijglijf. Dit moet het worden…..
Ik zag de film Oppenheimer. Zangles is weer begonnen en dadelijk ook weer de repetities van de koren.
Ik las Winterthur, een nieuw genre boek: de klimaatroman 🤨. Een boek waarin feit en fictie hand in hand gaan en waarin de boodschap dat onze ondergang onafwendbaar is niet eens echt somber maakt.
Ondertussen zijn we morgen dus twee weken terug en het voelt alsof de vakantie al een hele tijd geleden was. Maar het weer is mooi en we eten elke avond in de tuin. Tel je zegeningen en ga gewoon door.
