Deze eerste twee maanden van het jaar stonden voor het ‘nieuwe’ huis in het teken van verbouwen, renoveren, opknappen, en weer opnieuw. Maanden van keuzen maken, dingen uitzoeken, beslissen – in sommige gevallen twee keer. Ook: mensen achterna lopen die niet onder de verantwoordelijkheid van de aannemer vielen. Opmerkelijk gegeven: de belofte om terug te bellen wordt in 99 van de 100 gevallen niet nagekomen.
We hebben in deze weken het geraamte van het nieuwe huis gezien en op veel plaatsen voorzien van een noodzakelijke versteviging, vernieuwing en verduurzaming. Dat heeft een huis uit 1937 na zoveel jaar bewoning gewoon verdiend. Nieuw! Nieuw! Nieuw!
De keuken heeft een prachtige nieuwe vloer, er is een nieuwe pui en wat nieuwe kozijnen met +++ glas, overal ligt vloerverwarming, er is nu een veilig elektriciteitsnetwerk, allerlei afvoeren voeren nu af via goedgekeurde kanalen, muren en plafonds zijn gestuukt en badkamers vernieuwd (een zelfs vergroot). Nog even en de zonnepanelen gaan erop en we zijn met elkaar aan het overleggen of we meteen door gaan naar een warmtepomp, al dan niet hybride. Want dat is vanaf het begin een uitgangspunt: duurzaam, met het oog op de toekomst. Al haalt die toekomst ons nu met rasse schreden in.
En zo doe je wondere ontdekkingen. Dat al die plusjes in het glas werkelijk werken! Ook al was het koud buiten, die kou bleef buiten. Dat een vloerverwarming geen zichtbare radiatoren heeft (fijn!), maar wel andere bovenvloerse zichtbaarheden (minder fijn). Bijvoorbeeld.
Nog even en het is klaar….
