In vroeger tijden (nou ja, een paar maanden geleden) zat mijn man elke maand wel een of twee keer in het buitenland te vergaderen. Die buitenlandse en Europeesachtige vergaderingen gingen meestal vergezeld van lanyards ofwel sleutelkoorden. Daar hing nooit een sleutel aan, maar een soort creditcard met foto, naam en functie. Die koorden nu, heb ik in de afgelopen jaren bewaard. Op een mooie dag heb ik ze allemaal losgetornd (een dag werk) om ze de volgende dag weer aan elkaar te naaien, maar dan een beetje anders. Bevestigd aan een verstelbare douchestang vormen ze nu een kleurrijk Europees vliegengordijn. Of het vliegen tegenhoudt? Geen idee, maar het staat wel vrolijk en het is nul verspilling. Het zijn er alleen bij lange na niet genoeg. Ik hoop dus dat er straks weer ‘In Het Echt’ kan worden vergaderd en dat er veel blauw- en witte koorden bij horen, met een beetje andere kleuren voor de gezelligheid.
Ja, dat moest hè… mondkapjes. Echt heel leuk werk is het niet, maar je wordt er wel tevreden van als je ze klaar hebt en zo’n leuk onderwegtasje kunt maken. Mondkapjes in zwart, donkerblauw en stijlvol voor de man. Bloemetjes, wat zwart met lila en een zachtblauwe voor mezelf. Een mooi-scheef-is-niet-lelijktasje voor mij en een opzienbarend goed gelukt grafisch exemplaar voor de man. Die kan ie op een vergadering op tafel leggen. Als er ooit weer ‘in persoon’ wordt vergaderd. Het setje met Hollandse patronen is een cadeautje voor een lieve Portugees. Grapje hoor, hoeft ie niet te dragen. Hoe dan ook stemt het tevreden om je uren goed te besteden en vooral die tasjes vind ik een schot in de roos. We gaan het er maar mee doen.
