Waar kun je je meer in verliezen? In een opera van Händel of een schilderij van Rothko? Als je het bekijkt op het effect van hun kunst op mij, dan zijn Rothko en Händel in ieder geval zielsverwanten. En misschien nog wel meer. Op woensdag 25 februari bezochten we Alcina van Händel in, hoe vertrouwd, de Stadsschouwburg. Dat was eigenlijk wel adembenemend. We hebben in de cdkast mooiere uitvoeringen staan, maar het live meemaken, is toch wel wat anders. De regie van Pierre Audi voegde een laag toe, waardoor de bordkartonnen karakters diepte kregen. Alcina duurde vier uur, maar voor je het weet is het voorbij.
Zoiets is ook aan de hand met al die schilderijen van Mark Rothko in het gemeentemuseum in Den Haag. Je gaat er voor zitten en je wilt nooit meer weg. Dat is eigenlijk in het kort, maar tegelijkertijd uren durend, waar het op neer komt. De schilderijen van Rothko zijn een soort van trance. Ik heb daar zeer van genoten. Meest opmerkelijk: een kind dat begint te huilen en op een schilderij wijst. Tegelijkertijd: meest ergerniswekkend.
Zowel Rothko als Händel komen zonder pardon binnen. Of Handel zich daarvan bewust is geweest? Ik heb geen idee. Rothko welzeker. Dat was het effect dat hij wilde hebben met zijn schilderijen. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik in huilen wilde uitbarsten, maar wel dat ik voor bepaalde schilderijen niet meer weg wilde. Dat is ongeveer net zo onhandig. Dat vond ik zeer opmerkelijk.
Diezelfde dag bezocht ik ook de tentoonstelling ‘Mr Darcy meets Eline Vere. Ik was daar tenslotte toch. Ik had me best veel voorgesteld van deze tentoonstelling, maar uiteindelijk waren het alleen maar plaatjes met een sociologisch verhaal. Ik had gehoopt op naaitechnieken, veranderingen daarin vanwege de mode, etc. Maar het sociologisch verhaal over mode en sociale klassen overheersten. Natuurlijk heb ik genoten van de jurken, maar een context op de handvaardigheid voor het creëren had ik leuker gevonden.
We sloten de week af met Handel’s Tamerlano. Ietsje korter, maar zo mooi. En opnieuw geeft Audi de hoofdpersonen meer lagen. Hoe dan ook, ga je tevreden het theater uit en zet je thuis weer Handel op. Dat is liefde.
In het kort was dit mijn voorjaarsvakantieweek. Ik had de tijd niet anders willen doorbrengen. Op naar het volgende event.
Wat leuk! Ik zag Rothko al even eerder en combineerde hem toen met de schitterende tentoonstelling van Marlene Dumas in het Stedelijk Museum. Ik heb met name voor die laatste nog een aantal mensen naar het Stedelijk gekregen (want was meer dan onder de indruk), en juist niet voor Rothko.
Misschien hielp het niet echt dat het in Den Haag de overtreffende trap van een drukte van belang was en er een file van Rothko uitleggende door elkaar heen pratende museumbezoekers me vergezelde en het zicht en de rust benam.
Rothko en Handel: uitstekende combi. Marlene Dumas: Bach.
Ik deed precies dezelfde “double bill” in den Haag. En kocht zelfs het boek van de romantische mode, hoewel de tentoonstelling inderdaad niet erg technisch was. Ik was nog nooit in dat museum geweest (!!!) en was erg onder de indruk van het gebouw.