We hebben allemaal van die dingen die we niet kunnen laten, maar waarvan we hopen dat niemand er ooit achter komt. Ik ook. Geen chocola. Dat heeft de halve wereld al. Mijn ‘guilty pleasure’ is het Engelse borduurtijdschrift ‘The CrossStitcher“. Afgelopen jaar mocht ik het van mezelf elke keer dat ik van de bedrijfsarts kwam, kopen. Als een soort ‘dapper naar de tandarts geweest’ beloning. Want zo voelde het. Er zit een klein borduurtje bij, waar je zo aan kan beginnen. Leuk. Ik kocht het tijdschrift altijd op station Leiden. Bij de AKO.
De winkel is de afgelopen maand helemaal verbouwd, zodat ie er nu uitziet als alle winkels. Een stuk leger. Want ja, meer ruimte voor de klant betekent minder ruimte voor de tijdschriften. Huh? En dus moesten er wat tijdschriften verdwijnen. De AKO op station Leiden had een prachtig, uitgebreid assortiment handwerkbladen. Veel uitgebreider dan wie dan ook. Dat hebben ze nu dus niet meer. En ook The Cross Stitcher is verdwenen. Oja, ze kunnen het voor me bestellen, maar de lol is eraf. Dan moet ik er op wachten. Op beloningen moet je niet wachten. Ik heb een digitaal abonnement genomen. Dat scheelt me bijna 10 euro per nummer.
