Opruimen. Altijd nuttig. En dan kom je een borduurwerkje tegen. Keurig in een plastic zakje met het oude Libelle patroon erbij. Een patroon uit een tijd dat de telefoonnummers nog geen tien cijfers hadden, een tijd dat de gulden het wettig betaalmiddel was en een vrouwentijdschrift haar lezeressen een plezier deed met een patroon van een minimerklapje. Niet één, maar vier. Wie weet uit welk jaar het komt mag het zeggen.

Blijkbaar had ik wilde plannen, want de lap waarop ik met ‘Borduur paars-blauwe viooltjes,…’ ben begonnen is groot genoeg voor vier van die dingen. Ik vond ook het bijbehorende borduurgaren, keurig in een doos, op van die kartonnetjes met het nummer erop. Ik vond alleen geen borduurring. Die ben ik gaan kopen. En aan de slag. ’t Is best inspannend, maar geholpen door de ook gevonden loep van wijlen schoonmama is het zelfs leuk.