Haar ontbijt deelt ze met Diewertje Blok in de Ontbijtshow en de nieuwslezers van AT5 tot en met RTL4 zijn haar gast aan tafel bij het avondeten. Als de telefoon rinkelt is het bijna altijd verkeerd verbonden of het is een verkoper van een proefabonnement op een krant. Dat vindt ze eigenlijk nog erger… ze weet niet goed hoe ze op een vriendelijke manier 'nee' kan zeggen. Ongelezen stapelt ze de kranten op in het halletje. De deur kan open op een kier waar ze zelf nog net door heen kan en bezoek komt er niet. Ze praat in zichzelf en met zichzelf. Dat is niet nieuw, heeft ze haar hele leven al gedaan. De harde geluiden in haar hoofd zijn wel nieuw - ze kletsen haar de oren van haar kop en houden haar de hele dag bezig. Vroeger hoorde ze alleen af en toe een kleine stem die maakte dat ze nauwgezet na elke maaltijd de afwas deed. Of het bed opmaakte zodra ze er 's ochtends uitstapte. Na het stofzuigen en het planten water geven was het stemmetje tevreden voor die dag. In de loop van de tijd kwamen er stemmen bij en gingen er stemmen af , maar steeds vond ze het aangenaam gezelschap. Nooit waren ze zoals de laatste maanden.

Nu zijn het harde en dwingende stemmen, die haar soms uren niet met rust laten. Ze geven haar de ene taak na de andere waar ze onder dreiging van de vreselijkste straffen aan moet voldoen. Ze kan zich zelden precies herinneren wat ze moet doen. In de stilte die valt na het uitvoeren van de opdracht vindt ze zichzelf terug met een telefoon in de hand of bij smeulende resten oude kranten. 'Vreugdevuur' hadden ze haar toegeschreeuwd…..De bel gaat, er wordt op de deur geklop, gebonst en iemand roept haar naam. De stemmen zijn even tevreden en het ruist in haar hoofd. In de rust opent ze haar deur. Een brandweerman duwt haar opzij en een man in een witte jas neemt haar bij de arm.