Waterig Weens zonnetje

Wat een stad! Wenen. Vienna. Een en al kunst, literatuur en muziek… en toeristen. Elk café dat in een boekje staat kun je beter van je lijstje schrappen, tenzij je een uur in de rij wilt staan voor een kopje koffie. Trouwens, voor alles wat in een boekje is genoemd, staat een rij. Gelukkig hadden wij online kaartjes gekocht voor Brueghel (al moesten we die nog omruilen voor echte kaartjes, wat is er mis met e-tickets?) in het Kunsthistorisch Museum. We verheugden ons op 90 prachtige werken, maar helaas…. de opzet van de tentoonstelling is een gemiste kans. Te druk. Een gekunsteld concept in drie thematische perioden. De nissen met onderzoeks/restauratie materiaal roepen meer vraagtekens op dan antwoorden (onduidelijke foto’s, geen multimediamateriaal en onduidelijke beschrijvingen). De Torens van Babel hangen niet naast elkaar op een ruime muur, maar in een hoek. Erg ruimtebesparend. En dan de vloer: die maakt volcontinu een krakend geluid… lawaai zeg maar…. Toch blij dat we het hebben gezien, we maken onze eigen verbindingen wel.

We bezochten de Stephanskirche, en gingen op zoek naar een lekker, ouderwets warenhuis. Behalve het überdure Steffl vonden we niet echt iets. Wat we allemaal wel vonden: onze tickets voor het Konzerthaus in het vriendelijke ticketoffice, een beetje huis van Freud. En ’s avonds aten we Georgisch in restaurant Tiflis, in de straat van ons hotel. Allebei aanradertjes.

Georgisch voorgerecht

We gingen langs bij Beethoven aan de Mölker Bastei 8 en bij Mozart in de Domgasse 5. Dat is trouwens marketingwise de meest uitgemolken persoon van Wenen. Na alle toeristen, struikel je over hem. We bezochten de Secession, het BeethovenFries van Klimt. Indrukwekkend.

Beethoven’s straat

Uitzicht uit Mozart’s raam – Blutgasse – onveranderd.

Hoogtepunt was ons bezoek aan het Wiener Konzerthaus, waar we de Wiener Symphoniker hoorden in de Negende van Beethoven. Met koor en solisten. Een belevenis.

Wiener Konzerthaus – we waren er echt.

En de mooiste tentoonstelling bezochten we op de valreep in het KunstForum: Faszination Japan – Monet – Klimt – Van Gogh. Schitterend. Mooi opgezet. En zo veel bijzondere werken.

Prachtige Breitner… in privébezit. Wat een geluksvogel.

Wenen… ik wil gauw terug. Voor nog meer muziek, kunst en andere aangenaamheden….

Eindelijk… het is de vijftiende dag van onze vakantie. We zitten in een dorp dat nog net in Spanje ligt: A Guarda. Je zou naar Portugal kunnen lopen en de taal van de mensen lijkt af en toe Portugees. Ik versta de ober niet meer. Er is zee, er is een boulevard, er zijn restaurantjes aan zee. De vogels die je hoort zijn zeemeeuwen. Beneden ons huisje (na vele missers eentje met ruimte en een keuken, eten in een restaurant is een keuze) zit een wolwinkel en ook een straat verderop is er een merceria. Met watermeloenstof. Dat wil ik. Nu is het nacht. Boven ons hoofd stralen sterren, terwijl de mannen in de plaatselijke kroeg naast de wolwinkel steeds harder praten. Zien we Mars vanaf ons grote terras? Ik weet het niet. We zagen vandaag wel veel oceaan en mooie kustlijnen. Mooie bloemen en mooi weer. Lekker eten. Domweg gelukkig in A Guarda.

Morgen zijn we een week weg. We vertrokken op zaterdag, niet eens heel vroeg en brachten de nacht door in Clermont-Ferrand. Door naar Bagneres de Luchon, 2 nachten in hotel Majestic en een majestueuze tocht met de teleporté boven naar de berg. Pyrenez-vous. Veel koeien (bleh), maar ook veel bloemetjes. Een stuk leuker. Door naar Spanje. Prachtige tocht door vreemd landschap. Eindstation: Siguënza, waar we sliepen in het kasteel. En weer door… naar Madrid.

Hier, in Madrid is het definitief te heet. In de zon voel je je gebakken worden. Daar gingen we niet voor. Wel voor de tentoonstelling van Jeroen Bosch in het Prado, want die tentoonstelling hadden we gemist in Nederland. Nou, om eerlijk te zijn… het was hier net zo goed of misschien wel beter. El Bosco kreeg een zee aan ruimte in dit museum. Je had kortom steeds de mogelijkheid om de schilderijen van dichtbij te bekijken. Daarnaast, nieuwe aanwinst in het museum: de Madonna met de granaatappel van Fra Angelico. Wat een pracht, wat een pracht. Dat gouden kleed op de achterkant lijkt in het echt ook wel stof. Te mooi voor woorden. 

Onze laatste dag in Madrid brachten we door in Museo Thyssen-Bornemisza. Daar was een tentoonstelling over Caravaggio. Altijd mooi. En het museum zorgt dat jullie er ook even door kunnen lopen: wandel mee. Maar allemachtig wat hangen er verder nog supermooie dingen in dat museum. We zijn er uren aan het zwerven geweest. Af en toe snel een zaal door en soms even langer blijven staan, bijvoorbeeld voor Magritte’s La clef des champs. Bijna ongelooflijk, dat deze mensen schilderijen konden kopen in deze hoeveelheid . Dan krijg je een spectaculaire collectie. Madrid is een heerlijk relaxte stad. We komen er vast terug.

We hadden een  heerlijke vakantie. Ontspannen en leerzaam, in elk geval op het gebied van wijnen. Maar tegelijkertijd leerden we nog veel meer.

• Dat je beter een Zwitsers jaarvignet kunt kopen voor 45 euro dan via Frankrijk om te rijden naar Italië. Dat is namelijk definitief vele malen duurder.
• Dat Italianen open, gastvrije mensen zijn met veel gevoel voor humor en voor een goed leven. En dat delen ze graag.
• Dat kamperen soms net zo duur kan zijn als het huren van een huisje, tenminste in het dorp Sarteano waar wij zaten.
• Dat Ferragosto echt een groot feest is en dat het leuk en spannend is om dat mee te beleven.
• Dat ik makkelijk in Italië zou kunnen wonen.

Een paar fotootjes van de honderden die ik heb genomen, gewoon omdat ik nog geen afscheid wil nemen van het Italiaanse gevoel. Met excuses voor de rommelige presentatie, geen idee hoe ik dat beter moet krijgen. Komt wel. En nu moet ik mezelf in de lurven grijpen, want morgen begint het schooljaar weer serieus.

Oh, in het hoofd van mijn lief zat het allang. Bij mij duurde het veel, veel, veel langer. Azië bezoeken, een reis naar Indonesië (waar schoonmama is geboren), naar Maleisië (waar mijn vader heeft gewerkt), naar … naar … Ja, als je er dan doorheen bent, wil je wel overal heen. Waar en hoe te beginnen. Op de Tong Tong Fair in Den Haag.  We hadden gisteren een dagje Indonesië zonder jetlag. Het was in elk geval net zo warm. We hebben ons geïnformeerd en we genoten van de sfeer. Na afloop nog lekker eten bij Istana in de Wagenstraat. Oja, en wil je weten waarom trassi stinkt? Nou… omdat het zo lekker is!

Alle foto’s staan op Flickr