Eindelijk… het is de vijftiende dag van onze vakantie. We zitten in een dorp dat nog net in Spanje ligt: A Guarda. Je zou naar Portugal kunnen lopen en de taal van de mensen lijkt af en toe Portugees. Ik versta de ober niet meer. Er is zee, er is een boulevard, er zijn restaurantjes aan zee. De vogels die je hoort zijn zeemeeuwen. Beneden ons huisje (na vele missers eentje met ruimte en een keuken, eten in een restaurant is een keuze) zit een wolwinkel en ook een straat verderop is er een merceria. Met watermeloenstof. Dat wil ik. Nu is het nacht. Boven ons hoofd stralen sterren, terwijl de mannen in de plaatselijke kroeg naast de wolwinkel steeds harder praten. Zien we Mars vanaf ons grote terras? Ik weet het niet. We zagen vandaag wel veel oceaan en mooie kustlijnen. Mooie bloemen en mooi weer. Lekker eten. Domweg gelukkig in A Guarda.

Morgen zijn we een week weg. We vertrokken op zaterdag, niet eens heel vroeg en brachten de nacht door in Clermont-Ferrand. Door naar Bagneres de Luchon, 2 nachten in hotel Majestic en een majestueuze tocht met de teleporté boven naar de berg. Pyrenez-vous. Veel koeien (bleh), maar ook veel bloemetjes. Een stuk leuker. Door naar Spanje. Prachtige tocht door vreemd landschap. Eindstation: Siguënza, waar we sliepen in het kasteel. En weer door… naar Madrid.

Hier, in Madrid is het definitief te heet. In de zon voel je je gebakken worden. Daar gingen we niet voor. Wel voor de tentoonstelling van Jeroen Bosch in het Prado, want die tentoonstelling hadden we gemist in Nederland. Nou, om eerlijk te zijn… het was hier net zo goed of misschien wel beter. El Bosco kreeg een zee aan ruimte in dit museum. Je had kortom steeds de mogelijkheid om de schilderijen van dichtbij te bekijken. Daarnaast, nieuwe aanwinst in het museum: de Madonna met de granaatappel van Fra Angelico. Wat een pracht, wat een pracht. Dat gouden kleed op de achterkant lijkt in het echt ook wel stof. Te mooi voor woorden. 

Onze laatste dag in Madrid brachten we door in Museo Thyssen-Bornemisza. Daar was een tentoonstelling over Caravaggio. Altijd mooi. En het museum zorgt dat jullie er ook even door kunnen lopen: wandel mee. Maar allemachtig wat hangen er verder nog supermooie dingen in dat museum. We zijn er uren aan het zwerven geweest. Af en toe snel een zaal door en soms even langer blijven staan, bijvoorbeeld voor Magritte’s La clef des champs. Bijna ongelooflijk, dat deze mensen schilderijen konden kopen in deze hoeveelheid . Dan krijg je een spectaculaire collectie. Madrid is een heerlijk relaxte stad. We komen er vast terug.

We hadden een  heerlijke vakantie. Ontspannen en leerzaam, in elk geval op het gebied van wijnen. Maar tegelijkertijd leerden we nog veel meer.

• Dat je beter een Zwitsers jaarvignet kunt kopen voor 45 euro dan via Frankrijk om te rijden naar Italië. Dat is namelijk definitief vele malen duurder.
• Dat Italianen open, gastvrije mensen zijn met veel gevoel voor humor en voor een goed leven. En dat delen ze graag.
• Dat kamperen soms net zo duur kan zijn als het huren van een huisje, tenminste in het dorp Sarteano waar wij zaten.
• Dat Ferragosto echt een groot feest is en dat het leuk en spannend is om dat mee te beleven.
• Dat ik makkelijk in Italië zou kunnen wonen.

Een paar fotootjes van de honderden die ik heb genomen, gewoon omdat ik nog geen afscheid wil nemen van het Italiaanse gevoel. Met excuses voor de rommelige presentatie, geen idee hoe ik dat beter moet krijgen. Komt wel. En nu moet ik mezelf in de lurven grijpen, want morgen begint het schooljaar weer serieus.

Oh, in het hoofd van mijn lief zat het allang. Bij mij duurde het veel, veel, veel langer. Azië bezoeken, een reis naar Indonesië (waar schoonmama is geboren), naar Maleisië (waar mijn vader heeft gewerkt), naar … naar … Ja, als je er dan doorheen bent, wil je wel overal heen. Waar en hoe te beginnen. Op de Tong Tong Fair in Den Haag.  We hadden gisteren een dagje Indonesië zonder jetlag. Het was in elk geval net zo warm. We hebben ons geïnformeerd en we genoten van de sfeer. Na afloop nog lekker eten bij Istana in de Wagenstraat. Oja, en wil je weten waarom trassi stinkt? Nou… omdat het zo lekker is!

Alle foto’s staan op Flickr

Een nieuw kookboek van Annabel Langbein uitproberen voordat het in de winkels ligt? Ja graag!  En dus schreef ik me in en vergat het… tot ik dat mailtje kreeg dat ik ‘erbij zat’. Terug van vakantie lag het boek er, met prachtige foto’s en onmiddellijk charterde ik de buren en hun zonen en nog meer buren voor een groot eetfeest. Kon ik eindelijk ook in stijl mijn via Culinette gewonnen Stick It plankje proberen.  Fotograferen van zo’n voedingsding is trouwens nog een heel gedoe – gaan we ook nog een project van maken. De meeste foto’s hieronder zijn van de hand van Mart. In totaal zouden we met 8 mensen borrelen en met 6 mensen eten. Het boek van Annabel ziet er heel aantrekkelijk uit, prachtige foto’s die uitnodigen tot lekker en eerlijk eten maken. Omdat we net terug zijn van vakantie in Spanje en Frankrijk creëerde ik een diner in tapas style. Ik maakte volgens Annabels recept de tapenade en de worteldip en die waren superlekker.        

Buiten regende het. Binnen was het een zonnige vakantieavond. We startten aan tafel met Annabels Tuingazpacho. Nu had ik net die week een gazpacho gemaakt volgens het recept van Alain Ducasse: fantastisch. En op vakantie had de gazpacho ook regelmatig op het menu gestaan. Lekker. Deze gazpacho van Annabel was mij teveel opgepimpt tomatensap. Maar de buren vonden het heerlijk! Zo zie je maar weer.

Daarna heb ik alle registers opengetrokken. Ik wilde een echte Spaanse aardappeltortilla maken en helaas was de frittata van Annabel te onspaans en koos ik voor het recept uit mijn Spaanse kookboek. Daarentegen waren de Marokkaanse gehaktballetjes en de kip met abrikozenglazuur een schot in de roos. De abrikozenglazuur had ik van een potje Hak abrikozen op appelsap gemaakt, want er was nergens een verse abrikoos te vinden. Een prima oplossing.
Een van de vakantiesouvenirs  was een grote Saint-Nectaire kaas en daarmee maakte in hoofdgerecht nummer drie: Saumon au Saint-Nectaire. Die omschrijving is ook meteen het recept: een plak Saint-Nectaire op een moot zalm en op 180 graden 20 minuten in de oven. Kan met elke kaas. Vanzelf.

Als groenten maakte ik de gegrilde broccolisalade en de Romeinse sla. Tegen de tijd dat we bedachten dat die ook moesten worden gefotografeerd waren de schalen al leeg. Omdat ik aan het eind van een lange kookdag geen zin meer had in toestanden, heb ik de tarte tatin van het menu geschrapt en vervangen door aardbeienijsjes van verse aardbeien, munt en balsamico – staafmixer erop en in ijslollievormpjes en prima te doen. Daarvoor hadden we nog een kaasplateau met een kaas 🙂 juist, Saint-Nectaire. Het was allemaal lekker en gezellig. Ik had me uitgesloofd waardoor het veel werk was, maar eigenlijk zijn de recepten eenvoudig te maken en geven ze maximaal effect. Simple Pleasures van Annabel Langbein is echt simpel en plezierig. We hadden een heerlijke avond en de burenband is weer hecht gesmeed.