Vroeger… altijd een gevaarlijk begin, hoe vroeger dan? In mijn jeugd, als kind en dat was in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw, in dat vroeger dus, was kleren kopen een gebeurtenis, een uitzondering en duur. Ik herinner me een keer winkelen toen ik 12 was. We gingen naar C&A en daar kreeg ik een groen, roze en blauw gestreepte overgooier. Het zegt wat als je je dat nog zo goed kunt herinneren.

Mijn moeder maakte alles zelf. Vaak samen met buurvrouwen, zodat ze elkaar konden helpen. Knipmode was er al, en Marion was er nog, maar de bladen hadden geen uitgebreide websites vol tips en filmpjes.  Mijn moeder vond kleren maken niet echt leuk, geloof ik, want ik herinner me vele drama’s rondom het naaimachien. Het was nu eenmaal in die tijd de voordeligste manier om netjes gekleed te gaan.

Ik was niet de makkelijkste om kleren voor te maken, want ik had uitgesproken ideeën over wat ik wel/niet wilde dragen. Dat hing niet zozeer af van de mode: mode was de Parijse couture. Je wilde dragen wat de ‘tieneridolen’ droegen op de tv. In diezelfde tijd ontplofte Carnaby Street in Londen en kwam er een eigen modebeeld op gang. Twiggy, Mary Quant, minijurkjes, pop art…. Swinging Carnaby Street. Nou ja, er was mijn vader en daardoor waren mijn rokjes niet zo kort en broeken mocht al helemaal niet van de nonnen op school. Maar binnen de grenzen lukte veel.

Op mijn achttiende  ging ik op mezelf wonen. Kleren bleven even duur, en ik had niet meteen een naaimachine. Ik kocht daarom veel tweedehands en vermaakte eindeloos. Tot ik me een naaimachine kon veroorloven. Vanaf dat moment maakte ik alles zelf en… ik had er wel lol in. In de jaren ’80 ging ik studeren, kreeg ik een verantwoordelijke baan, werd ik feministisch, kreeg ik steeds minder tijd. Het zelf kleding maken hield op. De modewereld veranderde en de kledingindustrie ook.

Een tijdje geleden zag ik de documentaire The True Cost of Fashion. Dat confronteerde me zichtbaar met feiten, die me eigenlijk wel bekend waren. Het maakte me boos en dus besloot ik, dat mijn knop om moest. Denim naailes van Destiny van Vliet bij De Steek Amsterdam deed de rest. Nu is er een fijn denim jasje, een grappig topje en hangt er een jurk ‘in de rijg’.  Af en toe gaat mijn naaigeheugen spontaan open en af en toe heb ik de hulptroepen van De Steek nodig. Het is misschien nog niet perfect, maar ik haal er wel mega veel voldoening uit. Nieuwe (en beslist onnodige, want kast vol) kleren heb ik dit jaar nog niet gekocht.

Is 1991 al vintage? Ik vind van wel. Ooit, misschien ergens in mei van dat jaar, begon ik aan dit patroontje uit Libelle 20 uit 1991 en ik kwam nooit verder dan een paar rozetjes van het frame van de frames. De stof die ik gebruikte was anders en dus waren de verhoudingen ook anders. Dat betekende rekenen.

Een drukke baan en weet ik veel wat meer liet het werkje op de bodem van de craftmand belanden. In juli 2016 teruggevonden, 4 steekjes gedaan en weer verwaarloosd. Fijn werk, moeilijk te zien…. maar nu, een loeplamp! Tjonge, jonge jonge, dat is me toch een partij verhelderend. Tijd om de borduurskills onder de loep te nemen en uit te breiden. Voor dit werkje zijn de frames nu klaar en is een framepje gevuld in de Assisi techniek. Op naar de volgende techniek.

In het patroon van Libelle zitten wat wonderlijke keuzen, zoals het werken met drie draden in plaats van 2. Zo was ik er ooit ook mee begonnen, maar nu zou ik het over twee draden hebben gedaan en alleen de grotere kruisjes met drie draden. Maar ach… Het vreet wel garen en dan is het mooi dat sommige dingen bij DMC niet veranderen. De kleuren zijn nog gewoon te krijgen.

Hoewel het een soort stekenlapje is voor beginners, is de Libelle beschrijving redelijk ondoorzichtig. Een vakje is gevuld met wat het patroon noemt ‘kruissteekajour’, waarbij je draden moet wegknippen (zeg maar het steeken in het borduurwerk). Die beschrijving is zo beknopt dat ik het eerst maar even op een proeflapje ga doen.

Hoe dan ook verbergt het simpele kruissteekje een wereld van mogelijkheden. We zijn op ontdekkingsreis.

Boro komt uit Japan en is de techniek om bijvoorbeeld kleren te verstellen met kleine lapjes en eindeloos veel steekjes. Doe je dat niet op kleren, maar op een katoenen ondergrond, dan krijg je een soort quilten. Je maakt een harmonieus geheel van allerlei lapjes en gaat daarna op diverse manieren steken aanbrengen. Dat kan er dan zo uit gaan zien als op de foto hierboven. Ik vind het mooi.

Daarom volgde ik een workshop bij Japan is Fun, bij Beatrice in Badhoevedorp. Ik dacht trouwens dat dit erg ver van Amsterdam was, maar met de juiste aansluitingen ben je er in no time. Ontvangst is meer dan hartelijk. De ruimte is prachtig licht en comfortabel en Beatrice is een vakvrouw. We gingen aan de slag om een compositie te maken van restjes op ons ‘katoentje’ en kregen ondertussen uitleg over veel andere Japanse borduurtechnieken.

Na het neerleggen van de compositie en het vastplakken met Japanse blauwe lijm, startten we met doorrijgen. Dat kost nog wel even tijd, maar is ook ontspannend. Daar gaat de komende weekends mijn aandacht naar toe. Beatrice heeft nog veel meer workshops in Japanse crafttechnieken, die ik zeker ook ga volgen. Al was het alleen maar om in haar workshopruimte even tot rust te komen en me te koesteren in haar gastvrijheid. En achter die heerlijke ruimte is een winkelruimte, waar je prachtige stoffen en draadjes en naalden etc. kunt kopen. En straks ook complete kits om bijvoorbeeld een heerlijk boro projecttasje te maken. Maar nu eerst…. eindeloos veel steekjes maken.

De vakantie is voorbij, maar dat niet alleen. De herfst is druk bezig van de zomer een herinnering te maken. Over minder dan vier maanden is het kerst en winter. Huh? Ja. De koude seizoenen zijn vorig jaar grotendeels langs mij heen gegaan, omdat ik met een hernia op de grond lag. Die hernia is nog (lang?) niet weg, maar ik kan weer langer staan, lopen en zitten (niet te lang). Nu is zitten het nieuwe roken, is mij verteld, dus misschien moet ik er maar blij mee zijn. Ik moet vaak aan die tijd terugdenken. Echt fijn was het niet. Daarom mocht ik toen toegeven aan een ‘guilty pleasure’ waar ik maar kort afleiding in mocht vinden: lekker kruissteekjes in lieve kerstmotiefjes en schattige kleurtjes borduren. Ik zocht iets passends uit in mijn favoriete guilty pleasure tijdschrift Cross Stitcher Magazine en kocht het pakket bij mijn favoriete guilty pleasure winkel Willow Fabrics. Veel verder dan een randje, een boompje en een balletje ben ik toen niet gekomen. Maar…. dit jaar gaat dat anders. Ik ben nu al begonnen om ervoor te zorgen dat het deze kerst klaar is. Hoe gebruik je een ding van 50×10 cm, een soort stekenlap? Geen idee, ik geniet nu met volle teugen van elk motiefje dat ik staand aan het lapje toevoeg. Let vooral op het fraaie Franse knoopje als oog van het rendiertje!

We hebben allemaal van die dingen die we niet kunnen laten, maar waarvan we hopen dat niemand er ooit achter komt. Ik ook. Geen chocola. Dat heeft de halve wereld al. Mijn ‘guilty pleasure’ is het Engelse borduurtijdschrift ‘The CrossStitcher“. Afgelopen jaar mocht ik het van mezelf elke keer dat ik van de bedrijfsarts kwam, kopen. Als een soort ‘dapper naar de tandarts geweest’ beloning. Want zo voelde het. Er zit een klein borduurtje bij, waar je zo aan kan beginnen. Leuk.  Ik kocht het tijdschrift altijd op station Leiden. Bij de AKO.De winkel is de afgelopen maand helemaal verbouwd, zodat ie er nu uitziet als alle winkels. Een stuk leger. Want ja, meer ruimte voor de klant betekent minder ruimte voor de tijdschriften. Huh? En dus moesten er wat tijdschriften verdwijnen. De AKO op station Leiden had een prachtig, uitgebreid assortiment handwerkbladen. Veel uitgebreider dan wie dan ook. Dat hebben ze nu dus niet meer. En ook The Cross Stitcher is verdwenen. Oja, ze kunnen het voor me bestellen, maar de lol is eraf. Dan moet ik er op wachten. Op beloningen moet je niet wachten. Ik heb een digitaal abonnement genomen. Dat scheelt me bijna 10 euro per nummer.