We hebben allemaal van die dingen die we niet kunnen laten, maar waarvan we hopen dat niemand er ooit achter komt. Ik ook. Geen chocola. Dat heeft de halve wereld al. Mijn ‘guilty pleasure’ is het Engelse borduurtijdschrift ‘The CrossStitcher“. Afgelopen jaar mocht ik het van mezelf elke keer dat ik van de bedrijfsarts kwam, kopen. Als een soort ‘dapper naar de tandarts geweest’ beloning. Want zo voelde het. Er zit een klein borduurtje bij, waar je zo aan kan beginnen. Leuk.  Ik kocht het tijdschrift altijd op station Leiden. Bij de AKO.De winkel is de afgelopen maand helemaal verbouwd, zodat ie er nu uitziet als alle winkels. Een stuk leger. Want ja, meer ruimte voor de klant betekent minder ruimte voor de tijdschriften. Huh? En dus moesten er wat tijdschriften verdwijnen. De AKO op station Leiden had een prachtig, uitgebreid assortiment handwerkbladen. Veel uitgebreider dan wie dan ook. Dat hebben ze nu dus niet meer. En ook The Cross Stitcher is verdwenen. Oja, ze kunnen het voor me bestellen, maar de lol is eraf. Dan moet ik er op wachten. Op beloningen moet je niet wachten. Ik heb een digitaal abonnement genomen. Dat scheelt me bijna 10 euro per nummer.

Me and my Pfaff maakten een rokje. Eigenlijk was het meer zo dat ik de dingen fout deed en mijn Pfaff deed ze goed. Ik wilde mijn favoriete rokje kunnen maken. Dat is een rokje dat in theorie niets voorstelt. Het is van stretch, het heeft een voor- en een achterkant en een band. Meer niet. Probleem 1 was de stretchstof. Daar had ik nog nooit mee gewerkt, want ik had nog nooit een machine gehad die dat aankon. Probleem 2 was het patroon. Ik had nog nooit zonder patroon iets gemaakt. O.k., wat fout kon gaan ging fout, maar ik heb voor 11 euri 95 aan stof heel wat geleerd. Dat je niet met kleermakerskrijt op stretch kunt werken, welke steken mijn Pfaff heeft voor stretch en wanneer ik wat moet gebruiken, hoe ik een naald moet verwisselen in my Pfaff, dat je stretch meteen moet afwerken, omdat zigzaggen achteraf niet werkt, dat een beleg geen band is. Het rokje is scheef, maar dat geeft niet, want dat ben ik ook. En de zoom is recht, dus je ziet het niet. En ik koop na de vakantie gewoon weer een metertje van die stof en ik probeer het met al mijn opgedane kennis nog een keer. Opmerkelijk: het rokje zit superlekker.

Drie jaar geleden stierf mijn schoonmoeder en kwamen er twee naaimachines in huis. Een Husqvarna (die nog steeds bij de reparateur staat) en een Pfaff Tiptronic 2020. Ik nam mij elke vakantie voor om me in zo’n machine te gaan verdiepen, maar het kwam er nooit van. Tot nu. Ik moet mij bezig houden met van alles waardoor ik niet ga piekeren. Dat is een uitdaging. Maar gelukkig herinnerde ik mij mijn Pfaff. Eerst voorzichtig de gebruiksaanwijzing lezen. Toen eens een spoeltje winden. Draadje door de naald doen (dat gaat vanzelf!). Kussensloopje naaien. Alles lukte. Nieuw spannend project: mijn favoriete rok van stretchstof namaken van stretchstof. Ik vond de perfecte stof bij de Boerenbonthal. En vandaag aan de slag met stretchnaald en stretchsteken. Het onderstaande resultaat maakt mij helemaal gelukkig. Ik voorspel een lange en gelukkige relatie tussen me and my Pfaff.

(Scroll down for English.)

Na mijn avonturen met mijn jaren ’70/’80 borduurtje, kon ik de verleiding niet weerstaan toen ik in de tijdschriftenhandel die goeie ouwe CrossStitcher zag liggen. Niet in het minst om de freebie die daar bij zat: a willow pattern button necklace. En ziehier, het is gemaakt.

Per patroontje  voorzag het tijdschrift dat ik er een uur over zou doen. Dat is niet helemaal uitgekomen (helemaal niet). Maar ik had er wel lol in. Heel veel lol zelfs. De patroontjes deden mij erg denken aan Chinees blauw porselein. Zie de foto hieronder van een kom met een gedicht en een rivierlandschap met boot in onderglazuur blauw, anoniem, ca 1625 – ca. 1650 zoals de catalogus van het Rijksmuseum (waar de foto uitkomt) mij vertelt. Ik hou wel van dit porselein. En daarom was het een leuk werkje, waar ik blauw en blij van werd.

After finishing my seventies/eighties embroidery I could not resist buying ‘Cross Stitcher’. Especially because of the freebie:a willow pattern button necklace. And: it is finished. The magazine told me that one little pattern would took me one hour. They are not good predictors, it took me much longer. But I liked it. A lot. The patterns reminded me of Chinese blue  porcelain. See the picture of the bowl with a poem and a river scenery with boat in under glazing blue, anonymous, around 1625 – 1650 as the catalogue of the Rijksmuseum (source of the picture) tells me. I love this kind of China. And therefore it was a nice project, which made me blue and happy.

Een simpel katoenen tasje van Sostrene. Een plaatje van een vogeltje. Wat borduurgaren (en wat gouddraad). En een verloren uurtje. Nu nog strijken.