Boro komt uit Japan en is de techniek om bijvoorbeeld kleren te verstellen met kleine lapjes en eindeloos veel steekjes. Doe je dat niet op kleren, maar op een katoenen ondergrond, dan krijg je een soort quilten. Je maakt een harmonieus geheel van allerlei lapjes en gaat daarna op diverse manieren steken aanbrengen. Dat kan er dan zo uit gaan zien als op de foto hierboven. Ik vind het mooi.

Daarom volgde ik een workshop bij Japan is Fun, bij Beatrice in Badhoevedorp. Ik dacht trouwens dat dit erg ver van Amsterdam was, maar met de juiste aansluitingen ben je er in no time. Ontvangst is meer dan hartelijk. De ruimte is prachtig licht en comfortabel en Beatrice is een vakvrouw. We gingen aan de slag om een compositie te maken van restjes op ons ‘katoentje’ en kregen ondertussen uitleg over veel andere Japanse borduurtechnieken.

Na het neerleggen van de compositie en het vastplakken met Japanse blauwe lijm, startten we met doorrijgen. Dat kost nog wel even tijd, maar is ook ontspannend. Daar gaat de komende weekends mijn aandacht naar toe. Beatrice heeft nog veel meer workshops in Japanse crafttechnieken, die ik zeker ook ga volgen. Al was het alleen maar om in haar workshopruimte even tot rust te komen en me te koesteren in haar gastvrijheid. En achter die heerlijke ruimte is een winkelruimte, waar je prachtige stoffen en draadjes en naalden etc. kunt kopen. En straks ook complete kits om bijvoorbeeld een heerlijk boro projecttasje te maken. Maar nu eerst…. eindeloos veel steekjes maken.

De vakantie is voorbij, maar dat niet alleen. De herfst is druk bezig van de zomer een herinnering te maken. Over minder dan vier maanden is het kerst en winter. Huh? Ja. De koude seizoenen zijn vorig jaar grotendeels langs mij heen gegaan, omdat ik met een hernia op de grond lag. Die hernia is nog (lang?) niet weg, maar ik kan weer langer staan, lopen en zitten (niet te lang). Nu is zitten het nieuwe roken, is mij verteld, dus misschien moet ik er maar blij mee zijn. Ik moet vaak aan die tijd terugdenken. Echt fijn was het niet. Daarom mocht ik toen toegeven aan een ‘guilty pleasure’ waar ik maar kort afleiding in mocht vinden: lekker kruissteekjes in lieve kerstmotiefjes en schattige kleurtjes borduren. Ik zocht iets passends uit in mijn favoriete guilty pleasure tijdschrift Cross Stitcher Magazine en kocht het pakket bij mijn favoriete guilty pleasure winkel Willow Fabrics. Veel verder dan een randje, een boompje en een balletje ben ik toen niet gekomen. Maar…. dit jaar gaat dat anders. Ik ben nu al begonnen om ervoor te zorgen dat het deze kerst klaar is. Hoe gebruik je een ding van 50×10 cm, een soort stekenlap? Geen idee, ik geniet nu met volle teugen van elk motiefje dat ik staand aan het lapje toevoeg. Let vooral op het fraaie Franse knoopje als oog van het rendiertje!

We hebben allemaal van die dingen die we niet kunnen laten, maar waarvan we hopen dat niemand er ooit achter komt. Ik ook. Geen chocola. Dat heeft de halve wereld al. Mijn ‘guilty pleasure’ is het Engelse borduurtijdschrift ‘The CrossStitcher“. Afgelopen jaar mocht ik het van mezelf elke keer dat ik van de bedrijfsarts kwam, kopen. Als een soort ‘dapper naar de tandarts geweest’ beloning. Want zo voelde het. Er zit een klein borduurtje bij, waar je zo aan kan beginnen. Leuk.  Ik kocht het tijdschrift altijd op station Leiden. Bij de AKO.De winkel is de afgelopen maand helemaal verbouwd, zodat ie er nu uitziet als alle winkels. Een stuk leger. Want ja, meer ruimte voor de klant betekent minder ruimte voor de tijdschriften. Huh? En dus moesten er wat tijdschriften verdwijnen. De AKO op station Leiden had een prachtig, uitgebreid assortiment handwerkbladen. Veel uitgebreider dan wie dan ook. Dat hebben ze nu dus niet meer. En ook The Cross Stitcher is verdwenen. Oja, ze kunnen het voor me bestellen, maar de lol is eraf. Dan moet ik er op wachten. Op beloningen moet je niet wachten. Ik heb een digitaal abonnement genomen. Dat scheelt me bijna 10 euro per nummer.

Me and my Pfaff maakten een rokje. Eigenlijk was het meer zo dat ik de dingen fout deed en mijn Pfaff deed ze goed. Ik wilde mijn favoriete rokje kunnen maken. Dat is een rokje dat in theorie niets voorstelt. Het is van stretch, het heeft een voor- en een achterkant en een band. Meer niet. Probleem 1 was de stretchstof. Daar had ik nog nooit mee gewerkt, want ik had nog nooit een machine gehad die dat aankon. Probleem 2 was het patroon. Ik had nog nooit zonder patroon iets gemaakt. O.k., wat fout kon gaan ging fout, maar ik heb voor 11 euri 95 aan stof heel wat geleerd. Dat je niet met kleermakerskrijt op stretch kunt werken, welke steken mijn Pfaff heeft voor stretch en wanneer ik wat moet gebruiken, hoe ik een naald moet verwisselen in my Pfaff, dat je stretch meteen moet afwerken, omdat zigzaggen achteraf niet werkt, dat een beleg geen band is. Het rokje is scheef, maar dat geeft niet, want dat ben ik ook. En de zoom is recht, dus je ziet het niet. En ik koop na de vakantie gewoon weer een metertje van die stof en ik probeer het met al mijn opgedane kennis nog een keer. Opmerkelijk: het rokje zit superlekker.

Drie jaar geleden stierf mijn schoonmoeder en kwamen er twee naaimachines in huis. Een Husqvarna (die nog steeds bij de reparateur staat) en een Pfaff Tiptronic 2020. Ik nam mij elke vakantie voor om me in zo’n machine te gaan verdiepen, maar het kwam er nooit van. Tot nu. Ik moet mij bezig houden met van alles waardoor ik niet ga piekeren. Dat is een uitdaging. Maar gelukkig herinnerde ik mij mijn Pfaff. Eerst voorzichtig de gebruiksaanwijzing lezen. Toen eens een spoeltje winden. Draadje door de naald doen (dat gaat vanzelf!). Kussensloopje naaien. Alles lukte. Nieuw spannend project: mijn favoriete rok van stretchstof namaken van stretchstof. Ik vond de perfecte stof bij de Boerenbonthal. En vandaag aan de slag met stretchnaald en stretchsteken. Het onderstaande resultaat maakt mij helemaal gelukkig. Ik voorspel een lange en gelukkige relatie tussen me and my Pfaff.